Drodzy Czytelnicy,
na łamach naszego portalu przybliżaliśmy już Wam postaci znanych inwestorów (przykładowo Carla Icahna). Osobiście uważam, że tego typu artykuły oraz biografie traktujące o osobach, które osiągnęły imponujące rezultaty w danej dziedzinie to świetne źródło wiedzy, które można wykorzystać, aby przyspieszyć swój rozwój. Z racji tego, że moją pasją są inwestowanie oraz surowce, chętnie sięgam po artykuły i biografie poświęcone znanym inwestorom preferującym tzw. twarde aktywa. Mam tutaj na myśli m.in. kopalnie czy też grunty rolne. Jedną z takich osób niewątpliwie jest Georgina Rinehart, miliarderka z Australii, nazywana często „magnatką surowcową”, albo „żelazną damą”.
Spis treści
„Córka górnika”, czyli kim jest Gina Rinehart?
Nie da się przedstawić postaci Giny Rinehart bez przynajmniej kilkuzdaniowego komentarza na temat jej ojca. Rinehart jest bowiem córką Langa Hancocka – potentata surowcowego, który w 1952 roku odkrył największe na świecie złoża rudy żelaza w regionie Pilbara w Australii Zachodniej. Za sprawą tego stał się on jednym z najbogatszych ludzi w tym kraju i długo utrzymywał wysoką pozycję w biznesie oraz polityce. Wierzcie mi na słowo – człowiek legenda, wokół którego nie brakowało także kontrowersji. Legendarne na swój sposób było też odkrycie wspomnianych złóż.
Lecąc samolotem wraz ze swoją żoną, złe warunki pogodowe zmusiły ich do przelotu bardzo nisko przez wąwóz rzeki Turner. Hancock dostrzegł wtedy, że ściany wąwozu mają rdzawy kolor i wyglądają, jakby były wykonane z litego żelaza. Potem wielokrotnie wracał w te okolice w towarzystwie geologów i ostatecznie potwierdzono, że natknął się on na gigantyczne zasoby rudy żelaza. W połowie lat 60-tych, wraz ze swoim partnerem biznesowym, Peterem Wrightem (starszym kolegą ze szkolnej ławki), zawarli umowę z gigantem górniczym Rio Tinto w sprawie eksploatacji tych złóż.
Lang Hancock założył w 1955 roku firmę Hancock Prospecting, za pośrednictwem której posiadał prawa do złóż surowców znajdujących się na terenie Pilbary. Po jego śmierci w 1992 roku, przedsiębiorstwo przejęła jego córka – Gina Rinehart. Tutaj od razu muszę wtrącić, że do momentu, kiedy Rinehart była nastolatką, miała bardzo dobrą relację ze swoim ojcem. Była jego prawą ręką i wiele swoich młodzieńczych lat spędziła w Pilbarze, mając możliwość poznania branży wydobywczej od podszewki.
Już jako dziecko zabierał ją ze sobą na spotkania biznesowe po całym świecie. Kiedy podrosła i zapisała się do szkoły dla dziewcząt, Hancock czasami odwiedzał ją swoim Rolls-Royce’em i spędzali popołudnia na rozmowach w samochodzie. Kiedy Rinehart weszła w dorosłe życie zaczęła kłócić się z ojcem. Jak to często bywa, poszło o majątek (w międzyczasie umarła jej matka, ojciec poślubił inną kobietę, a Rinehart wyszła za mąż). Wspominam o tym, ponieważ dziennikarze często wytykali Rinehart, że majątek zawdzięcza ojcu i że trudno mówić w jej przypadku o osobistym sukcesie w dojściu do bogactwa. Sytuacja nie jest jednak tak jednoznaczna, jak przedstawiały to media.
Po tym jak Lang Hancock związał się z młodą gospodynią z Filipin, którą zatrudniła Rinehart, zaczął podejmować wiele nierozważnych decyzji (zarówno prywatnych, jak i biznesowych). Nie wchodząc w szczegóły, kiedy Rinehart przejęła Hancock Prospecting po ojcu, firma była potwornie zadłużona, część majątku została roztrwoniona, a na dodatek przez kolejne 11 lat walczyła w sądach z macochą o utrzymanie kontroli nad poszczególnymi aktywami.
Pod przewodnictwem Giny Rinehart, Hancock Prospecting urosła do rangi jednej z wiodących firm prywatnych w Australii, która posiada zdywersyfikowane przychody z rudy żelaza, węgla, wołowiny, mleka a także z poszukiwania złóż surowców strategicznych i rozwijania projektów wydobywczych. Oczywiście drogę do bogactwa ułatwiły Rinehart spadek oraz rosnące przychody z eksploatacji złóż odkrytych przez jej ojca, jednak według mnie to, jak bardzo bohaterka mojego artykułu później rozwinęła tą firmę oraz jakie decyzje inwestycyjne podejmuje, zasługuje na uznanie.
Hancock Prospecting – rozwój surowcowego imperium
W momencie przejęcia firmy po ojcu, Hancock Prospecting trudno było nazwać zdywersyfikowanym przedsiębiorstwem. Zdecydowana większość przychodów pochodziła z operacji związanych z rudą żelaza, które Rinehart rozwijała w kolejnych latach we współpracy ze spółkami, takimi jak Rio Tinto. Bez wchodzenia w szczegóły, flagowe aktywa skupione na rudzie żelaza, z których Rinehart do dziś czerpie olbrzymie korzyści to kopalnia Roy Hill oraz kompleks górniczy (kilka kopalni) Hope Downs.
Zanim omówię kolejne posunięcia Rinehart w branży wydobywczej, chciałbym odnotować, że Hancock Prospecting posiada w swoim portfolio aktywów ponad 25 dużych gospodarstw rolnych, za sprawą których firma stała się drugim największym w Australii producentem wołowiny. Działalność rolnicza Hancock Prospecting ma swoje początki jeszcze przed wejściem Langa Hancocka w branżę wydobywczą. Kluczowym posunięciem w rozwoju działalności rolniczej firmy było natomiast przejęcie przez Rinehart spółki S. Kidman & Co, do którego doszło w 2016 roku.
Kidman to kultowa firma rodzinna, założona przez Sir Sidneya Kidmana w 1899 roku i jeden z największych australijskich producentów wołowiny, posiadający stada liczące 65 000 sztuk bydła.
Obecnie Hancock Prospecting to coś więcej niż firma skupiona na rudzie żelaza oraz wołowinie i jest to głównie zasługa decyzji podejmowanych przez Ginę Rinehart. Od przejęcia władzy nad firmą w 1992 roku, tych decyzji było wiele i nie sposób opisać je wszystkie w jednym artykule. Zamiast tego, chciałbym skupić się na jej wybranych ruchach inwestycyjnych wykonanych w trakcie ostatnich 12 miesięcy, a te koncentrowały się wokół tzw. metali strategicznych. W mojej ocenie pierwiastki te mają przed sobą bardzo dobre długoterminowe perspektywy na tle wielu innych surowców, a fakt, że interesuje się nimi Gina Rinehart tylko mnie w tym utwierdza. Zaliczyć ją bowiem śmiało możemy do tzw. „smart money”, czyli najlepiej poinformowanej grupy inwestorów na rynku. Innymi słowy, jeśli Rinehart kupuje akcje spółek wydobywczych, to prawdopodobnie jest to dobry moment na taką inwestycję, dlatego jeśli interesuje Was rynek surowców, nie powinniście przechodzić obok takich informacji obojętnie.
Gina Rinehart przejmuje rynek metali strategicznych
Na przestrzeni ostatniego roku Rinehart zdywersyfikowała swój portfel wydobywczy – oparty na ogromnych projektach związanych z rudą żelaza w Australii Zachodniej w kierunku litu, pierwiastków ziem rzadkich i innych kluczowych surowców.
Lit
Zacznijmy od litu. W październiku ubiegłego roku Gina Rinehart nabyła blisko 20% udziałów w firmie Liontown Resources (australijska spółka rozwijająca projekty skupione na wydobyciu tego metalu). W ten sposób zablokowała przejecie Liontown przez wiodącą w ujęciu globalnym, amerykańską spółkę wydobywającą lit – Albemarle Corporation. Albemarle od miesięcy pracowało nad przejęciem Liontown, ale udziały Rinehart w Liontown pozwoliły jej na skuteczne zablokowanie transakcji. Na marginesie dodam, że dla Albemarle przejęcie Liontown było strategicznie ważne. Firma chciała w ten sposób zapewnić sobie surowiec do zasilania swojego zakładu przetwarzającego lit w Australii, który rozbudowuje. Nic zatem dziwnego, że od inwestycji Rinehart, notowania Albemarle osunęły się o ponad 30%.
Zwróćcie teraz uwagę na to, ile kosztował lit w momencie, w którym Rinehart zainwestowała w Liontown. Cena metalu była ok. 73% poniżej szczytu zanotowanego późną jesienią 2022 roku. Dokładnie tak się to robi – inwestuje się wtedy, kiedy jest tanio (tani lit = nisko wycenione złoża i projekty skupione na tym metalu).
Koniecznie muszę jednak podkreślić, że choć jest tanio, to nie znaczy, że nie będzie jeszcze taniej. Ostatecznie na rynku litu mamy obecnie nadwyżkę surowca, która prawdopodobnie utrzyma się przez najbliższe 2-3 lata. W związku z tym, trudno jest oczekiwać znaczącego odbicia notowań tego metalu w najbliższym czasie. Nie jest to zatem w mojej ocenie idealny moment na wchodzenie w spółki wydobywające lit, ale zakupy czynione przez smart money na tym rynku są ważną wskazówką, przemawiającą za zbliżającym się końcem spadków cen tego metalu.
Dwa miesiące później Gina Rinehart nawiązała współpracę z Sociedad Quimica y Minera (SQM), czyli jednym z globalnych liderów w wydobyciu litu z Chile w sprawie przejęcia spółki Azure Minerals. Rinehart wraz z SQM złożyli ofertę nabycie tej australijskiej firmy zajmującej się poszukiwaniem złóż litu oraz rozwijaniem projektów skupionych na tym metalu za 1,1 mld USD. Do końca kwietnia okaże się, czy transakcja dojdzie do skutku. Biorąc pod uwagę ceny litu, decyzja o przejęciu Azure Minerals zapadła w jeszcze lepszym momencie, niż było to w przypadku Liontown.
Metale ziem rzadkich
W połowie kwietnia, Gina Rinehart zwiększyła swój udział w spółce Lynas Rare Earths do prawie 6%. Lynas to największy na świecie producent metali ziem rzadkich spoza Chin. Spółka ta jest nam bardzo dobrze znana i została szczegółowo przeze mnie omówiona w raporcie specjalnym „Wyścig o metale ziem rzadkich – Chiny vs. Reszta Świata”, który udostępniliśmy abonentom Portfela Tradera. Zainteresowane osoby odsyłam do próbki raportu, która znajduje się tutaj.
Podobnie jak w przypadku litu, spróbujmy ocenić czy decyzja o inwestycji Rinehart w Lynas, podjęta została w odpowiednim momencie. Na poniższym wykresie znajdują się notowania neodymu (jednego z 17 pierwiastków ziem rzadkich). Z informacji dostępnych w Internecie wynika, że Rinehart budowała swoją pozycję na akcjach tej spółki już w grudniu ubiegłego roku, natomiast ostatnich zakupów dokonała w połowie kwietnia. Jak zatem widzicie, moment na taki ruch jest jak najbardziej uzasadniony, ponieważ cena neodymu znajduje się obecnie ok. 70% poniżej szczytu osiągniętego w lutym 2022 roku.
Mniej więcej w tym samym czasie, kiedy Rinehart zwiększała swoją ekspozycję na Lynas, budowała też pozycję na akcjach spółki MP Materials (firma wydobywająca metale ziem rzadkich w Kalifornii). Aktualnie posiada ona ok. 5,3% akcji tego przedsiębiorstwa. Co ciekawe, w lutym zaczęły szerzyć się pogłoski o tym, że Lynas oraz MP Materials prowadzą rozmowy w sprawie fuzji. Zainteresowanie akcjami tych spółek przez Ginę Rinehart uwiarygadnia taki scenariusz. Jeśli doszłoby do połączenia tych spółek, powstałaby duża firma stanowiąca poważną konkurencję dla dominujących na rynku metali ziem rzadkich chińskich przedsiębiorstw.
Miedź
Lit oraz metale ziem rzadkich to nie jedyne surowce, którymi w trakcie ostatniego roku interesowała się Gina Rinehart. Poczyniła ona także kroki w kierunku ekspozycji na miedź. Przykładowo w połowie kwietnia Hancock Prospecting ogłosiła umowę zakupu początkowo 5% udziału spółki Titan Minerals z potencjałem zwiększenia pozycji do 80%. Titan Minerals to firma prowadząca w Ekwadorze działalność polegającą na poszukiwaniu złóż złota oraz miedzi.
Podsumowanie
Niedawna działalność Giny Rinehart pokazuje jej przemianę z potentata w branży rudy żelaza w kluczową postać w sektorze surowców strategicznych. Co istotne, jej działania przygotowują Australię i sojuszników do tego, aby szeroko pojęty Zachód mógł zmniejszyć swoją zależność od Chin. Dzięki sporemu kapitałowi oraz przenikliwości strategicznej, Rinehart inwestuje nie tylko w surowce, ale też zwiększa stabilność globalnych łańcuchów dostaw.
W mojej ocenie warto śledzić jej ruchy, tym bardziej, że za dobrymi długoterminowymi perspektywami dla litu, metali ziem rzadkich oraz miedzi przemawia naprawdę wiele czynników. Zarówno archiwalne, jak i przyszłe decyzje inwestycyjne Giny Rinehart najwygodniej będzie Wam monitorować w sekcji „News” na stronie jej firmy.
